Rozdział 9

Dzisiaj mam obronę. Pół nocy spać nie mogłam. Ostatnio w ogóle spać nie mogę. O dziewiątej mam się stawić na uczelni dlatego też zwlokłam moje zwłoki o szóstej trzydzieści z ciepłego łóżka. Szybki prysznic i lekkie śniadanie tak by nie zemdleć przypadkiem. Od zawsze lubię szokować wyglądem już moje rude włosy były jak benzyna dolana do ognia wiele ludzi miało z tym ogromny problem. Między innymi nie mogłam na początku znaleźć pracy no ale napatoczyła się Daniela, która jest blondynką z różowymi końcówkami to o czym my w ogóle rozmawiamy. Mój rudy to przynajmniej naturalny jest. Jednak dzisiaj postanowiłam wyglądać nadzwyczaj elegancko i nie szokować wyglądem tylko wiedzą. Postawiłam na czarną ołówkową spódnicę do tego klasyczną białą koszulę i czarną marynarkę. Szpilki na nogi i jestem gotowa. No jeszcze tylko lekki makijaż i włosy spiąć w koka. Kiedy do końca się wyszykowałam na zegarku wyświetlała się godzina ósma piętnaście. Spakowałam wszystkie potrzebne rzeczy do torby i wyszłam z mieszkania. Zamknęłam je na klucz. Miałam mały problem z trafieniem w zamek. Co może oznaczać tylko jedno. Lilka zaczęła się stresować. Szłam sobie tak w stronę mojej ukochanej uczelni kiedy nagle rozdzwonił się mój telefon. Szybko wygrzebałam go z czeluści mojej olbrzymiej torby i odebrałam nie patrząc kt dzwoni.

-Halo?

-Cześć piękna.-powiedział głos z lekką chrypką.

-A kto mówi?-zapytałam drażniąc się z Kubą. Doskonale wiedziałam, że to on.

-Tajemniczy wielbiciel.

-Z żoną na ramieniu.-dopowiedziałam za niego i wybuchałam śmiechem.

-Oj Aga się nie obrazi.-powiedział totalnie nie przejmując się swoją młodą żoną-Ała!

-Chyba jednak się obrazi.-nie mogłam przestać się śmiać-Dobra Kubuś powiedz mi co się stało bo ja tutaj za chwilę umrę z nerwów i zapomnę co będę musiała powiedzieć.

-No więc pytam się gdzie jesteś?

-Gdzieś między moim domem, a uczelnią.-powiedziałam patrząc przy okazji na zegarek-Powinnam być na uczelni za pięć minut.

-No spoko.

-To tylko tyle chciałeś wiedzieć?-zapytałam zdzwiona.

-Tak. Dobra muszę kończyć. Pa.

-Pa.-nie zdążyłam jeszcze odpowiedzieć, a Jarski już się rozłączył. Jedno jest pewne, jest obok niego Agnieszka bo mu przywaliła. Tak jak przewidywałam po pięciu minutach wchodziłam już po schodkach prowadzących do budynku, w którym miała odbyć się moja egzekucja. Co z tego, że tak samo mówiłam jak wchodziłam na maturę. Otworzyłam drzwi, a moim oczom ukazał się wielki napis: Powiedzenia Lilka! Oraz stado wyrośniętych facetów i jedna mała kobitka, którą była Agnieszka. Od razu wpadłam w ich objęcia. Wszyscy życzyli mi powodzenia i dawali kopniaki na szczęście. Z tego wszystkiego tak boli mnie tyłek, że długo na nim nie usiądę.

-To co dzisiaj po meczu oblewamy?-zapytał Piotrek.

-Jasne. Zwłaszcza, że wy pić nie możecie.-powiedziałam z ironią.

-Masz jakiś problem ptaszyno? Soczek można zawsze i wszędzie.-powiedział Igła.

-Zwracam honor.-podniosłam ręce w obronnym geście i przy okazji sprawdziłam godzinę.

-Dobra panowie to my się zbieramy, a Lilka idzie się bronić.-zarządziła Agnieszka. No fajnie samą mnie zostawiają z tym cholerstwem. Kiedy już zostałam sama, nabrałam powietrze i powoli je wypuściłam. Miałam nadzieję, że choć trochę mnie to odstresuje. Nie wiem w sumie czym bardziej się stresowałam. Czy obroną? Czy tym, że facet, którego kocham jest jakiś dziwny. Wyznał mi miłość, pocałował mnie i polazł gdzieś. Ja zostałam na tej ulicy z kolejnymi wiadrami łez w oczach. Dzisiaj też go nie było w mojej wspaniałej grupie wsparcia. Usiadłam na krzesełku, zamknęłam oczy i zaczęłam sobie liczyć w myślach do dziesięciu. Kiedy otworzyłam oczy obok mnie siedział Bartek. Objął mnie ramieniem i delikatnie przycisnął do swojego boku.

-Co ty tutaj robisz?-zapytałam szeptem podnosząc głowę i patrząc w jego błękitne tęczówki.

-Jestem.-zaśmiał się lekko. Poczucie humoru wciąż takie samo. Spojrzałam na zegarek. Cholera. Dziewiąta.

-Bartek ja muszę iść.-szybko wyswobodziłam się z jego objęć i wstałam. Poprawiłam spódnicę oraz bluzkę.

-Powodzenia.-powiedział i przesłał mi buziaka w powietrzu.

-Nie dziękuję.-lekko się uśmiechnęłam, a przynajmniej miałam nadzieję, że wyszedł uśmiech, a nie żaden grymas.

-Maaaaaaaaaaaańka!-wydarłam się do telefonu po tym jak Marysia odebrała.

-Obroniłaś?!-zapytała podekscytowana.

-Tak!-zaczęłam tańczyć dziwny taniec radości na placu przed miejscem egzekucji.

-Czyli rozmawiam z panią magister fotografii?-zapytała jeszcze bardziej podekscytowana.

-Tak! Boże Mańka! Ale jazda! Ale się cieszę!-ludzie się zaczęli na mnie dziwnie patrzeć.

-To kiedy oblewamy?-zapytała, a ja ruszyłam w stronę mojego osiedla.

-No ja chyba do końca Mistrzostw nie mogę bo pracuję. Jadę do Kopenhagi. Więc może przyjedziesz do mnie w pierwszy weekend października?

-A może ty do mnie przyjedziesz?

-No nie wiem.-zaczęłam się z nią droczyć.

-Dobra to zostawmy na później. Gadaj.

-Co?-zapytałam zdziwiona.

-Wiem, że to nie jest rozmowa na telefon ale wybacz musisz mi powiedzieć. Co ty wyprawiasz z tym Kurkiem po nocy na środku ulicy?

-Co?!-zatrzymałam się gwałtownie i mało co nie zakrztusiłam się własną śliną.

-No to. Nie włączałaś Fb?-mówiła jakby to było coś oczywistego.

-Nie. Byłam bardziej zajęta pracą i obroną. Mańka błagam nie mów, że cały internet jest w naszych zdjęciach.-łzy zaczęły napływać mi znowu do oczu-Jak ja się pokażę dzisiaj na hali?

-Lilka chciałabym tak powiedzieć. Rozmawiałaś z nim?-zapytała szeptem.

-Nie. Dopiero zamierzałam. Boże to była chwila słabości. Przylazł za mną na tą plażę, a potem ja się do niego przytuliłam i powiedziałam mu, że go nienawidzę, a potem zaczęłam uciekać to mnie złapał. Ja próbowałam mu się wyrwać ale jest za silny. No i mnie pocałował. Oddałam pocałunek. Potem powiedziałam mu, że go nienawidzę, a on powiedział, że mnie kocha.

-Co powiedział?-teraz to ona mało co się nie udławiła.

-Że mnie kocha.-powiedziałam łamiącym się głosem.

-O matko. Dobra. Lili musisz z nim pogadać. Tak poważnie. Emocje nie mogą wziąć nad tobą góry. Musicie sobie wszystko na spokojnie wytłumaczyć.-powiedziała po chwili.

-Tak. Ciekawe kiedy my mamy porozmawiać.-doskonale zdawałam sobie sprawę, że muszę z nim poważnie porozmawiać.

-Dzisiaj przed meczem. Na hali. Przyjdź jeszcze zanim przyjadą zawodnicy. Ustal z Kubą, że ma go tam przysłać. Wszystko sobie wytłumaczycie.

-Ok.-weszłam do mojego bloku, a po chwili do mojego malutkiego mieszkania.

-A teraz wybacz muszę lecieć. Masz zadzwonić i zdać mi relację ze swojej poważnej rozmowy z Kurkiem.

-Dobrze. Pa Mania. Wiesz, że Cię kocham?

-Tak wiem Lila. Też Cię kocham.-powiedziała i się rozłączyła. Zrzuciłam szpilki ze stóp i weszłam do kuchni. Wstawiłam wodę na kawę, a w międzyczasie poszłam zdjąć z siebie to wyjściowe wdzianko. Wróciłam w luźnej bluzce w grube biało-czerwone paski. Na nogi zaciągnęłam czarne rurki. Rozpuściłam włosy i pozwoliłam im swobodnie sterczeć we wszystkie strony. Usiadłam sobie na blacie i raczyłam się pyszną kawusią. Mentalnie byłam już na hali podczas rozmowy z Bartkiem. Tylko najpierw muszę ją sobie załatwić. Wyjęłam telefon z kieszeni i szybko wystukałam smsa do Kuby „Jak możesz to zadzwoń.”. Nie zdążyłam odłożyć telefonu, a on już się rozdzwonił.

-Cześć Kubuś.

-Obroniłaś?-od razu zapytał.

-Obroniłam!-znowu zaczęłam się cieszyć.

-Ej ludzie obroniła!-wydarł się Kuba nagle-No to gratulujemy pani magister.

-Ohh dziękuję.-jak to dumnie brzmi. Magister Lilianna Michalczuk-Dobra ale mam sprawę.

-Zamieniam się w słuch.

-Gdzie jesteście?-zapytałam.

-W autobusie. Za chwilę będziemy pod halą.

-Powiedz Kurkowi, że ma wejść na boisko. Jak tylko dojedziecie.-mówiąc to zakładałam trampki. Szybko spakowałam mój sprzęt i wybiegłam z mieszkania.

-Dobra przekażę. O widzę Cię jak biegniesz.-zaśmiał się.

-To nie jest śmieszne.-minął mnie autobus Reprezentacji Polski, a tam wszyscy mi machali. Boże żyję wśród kretynów. Rozłączyłam się i schowałam telefon do kieszeni. Dobiegłam do ich autobusu, a tam od razu wszyscy mnie wyściskali i zaczęli gratulować obrony. Kiedy wszyscy poszli do szatni ja ukradłam Bartka i poszłam z nim na trybuny. Udało mi się przekabacić trenera żebym mogła go na chwilę pożyczyć. Odłożyłam moją torbę ze sprzętem i usiadłam na jednym z krzesełek. Kurek usiadł obok mnie.

-Bartek. Musimy porozmawiać. Musimy porozmawiać jak dorośli ludzie.-zaczęłam. Próbując się nie rozkleić kolejny raz.

Przepraszam za wszystkie błędy, niedociągnięcia.

Jak po dwóch tygodniach nic się nie pojawi to możecie mnie zacząć gonić! 

O mamuńciu! Nie spodziewałam się, że ktoś będzie chciał to jeszcze czytać! A tutaj proszę bardzo na wstępie 17 komentarzy! Wiecie, że Was kocham! <3

Jakieś pytania? http://ask.fm/JestemHarolda

POZDRAWIAM  I  PROSZĘ  O  KOMENTARZE (WŁĄCZYŁAM OPCJĘ DODAWANIA KOMENTARZY ANONIMOWO JAKBY KTOŚ NIE MIAŁ KONTA NA BLOGGERZE) !!!