Rozdział 12

-Pierdolona walizka!-krzyknęłam i usiadłam na niej. Dlaczego ona nie chce się zamknąć?! W końcu po małej walce udało mi się. Walizka spakowana. Torba i plecak ze wszystkimi możliwymi obiektywami i innymi zabawkami fotografa stały już spakowane. Teraz tylko szybko się przebrać. Wyciągnęłam z szafy wzorzystą sukienkę i szpilki. Szybko się ubrałam i poprawiłam makijaż oraz fryzurę. Szybko znalazłam małą kopertówkę i powrzucałam do niej wszystkie potrzebne rzeczy. Jak najszybciej opuściłam mieszkanie po czym je zamknęłam na klucz. Energicznym krokiem zmierzałam w stronę redakcji. Kiedy tak szłam rozdzwonił się mój telefon. Szybko go wygrzebałam i odebrałam.

-Halo.

-Cześć Lilka. Kiedy jedziesz do Kopenhagi?-zapytał kubusiowy głos.

-Jutro.-odpowiedziałam, a uśmiech sam cisnął mi się na usta, kiedy słyszałam jego głos. Jednak rudy to z rudym najlepiej się dogada. Ja i Kuba jesteśmy tego idealnym przykładem.

-A co teraz robisz?-zapytał jakby lekko podekscytowany.

-Idę na spotkanie z Tomkiem.-powiedziałam i w sumie to nie wiem dlaczego tak to ujęłam w słowa no ale trudno.

-Z tą ciotą co z tobą pracuje na hali?!-wręcz krzyknął ze zdziwienia.

-Taaaaak.-przeciągnęłam samogłoskę i uśmiechnęłam się na widok mojego celu.

-A nie chcesz zmienić planów?-zapytał wręcz błagając.

-No wiesz właśnie doszłam do naszej redakcji, czyli miejsca gdzie mieliśmy się spotkać ale go nie widzę nigdzie. A no i nie wypada tak zmieniać plany. Ubrana jestem też na tą imprezę.

-A nie chcesz przyjść pod nasz hotel na chwilę?

-Nie. Czy ty myślisz, że chodzenie w tych szpilkach jest takie przyjemne na jakie wygląda?

-A gdzie idziesz z tym Tomkiem całym?

-Ja pierdole Kuba, a coś ty taki dociekliwy?-już powoli zaczynał mnie wkurzać.

-Martwię się Lila. Martwię.-wywróciłam oczami i westchnęłam zirytowana.

-Kuba ja nie mam pięciu lat.-warknęłam.

-Ale wiem co w życiu przeżyłaś. Nie chcę znowu Cię z depresji wyciągać i uwierz ten widok jest okropny kiedy dziewczyna siedzi w jednej ręce trzymając butelkę czystej, a w drugiej papierosa.-uderzył w czuły punkt-Po za tym z tego co słyszałem to doszliście z Kurkiem do kompromisu.

-Czy kompromis ma blond włosy i nie wiem jak ma na imię ale jest wredny, wścibski i ma wkurzający piskliwy głos gdy krzyczy na swojego chłopaka?-zapytałam. Doskonale zdawałam sobie sprawę, że Kuba wie o czym, a raczej o kim mówię.

-Skąd ją znasz?-zapytał chyba lekko przerażony.

-No cóż nie zawahała się przed powiedzeniem mi, że Kurek jest jej chłopakiem plus jeszcze widziałam ich jak coś podpisywał.

-Lilka to długa historia i raczej Bartek sam Ci to wytłumaczy. Z tego co mi wiadomo, a rozmawiałem z nim jakieś półgodziny temu tak szczerze, szczerze to Natalia już nie jest jego dziewczyną i zrobi wszystko by Cię odzyskać.

-Zobaczymy Kubuś. Zobaczymy czy ja będę chciała by mnie odzyskiwał.-westchnęłam bo teraz to już miałam totalny mętlik w głowie.

-Dobra muszę kończyć.-powiedział lekko zmartwiony.

-Idź spać Kubulku.-zaśmiałam się-Dobranoc.

-Miłej zabawy. Bądź grzeczna i nie daj się zaciągnąć do łóżka czy gdzieś tam indziej.

-Serio?

-I nie szarżuj z alkoholem bo mnie tam nie będzie i nie będzie miał kto Cię ratować.

-Dobrze tato.

-Miłej zabawy.

-Dobranoc.-cmoknęłam do telefonu po czym się rozłączyłam. Nie wiem skąd bierze się w nim tyle opiekuńczości względem mojej osoby. Serio? Może przez to, że był głównym odkopywaczem mnie z czeluści załamania i depresji? To musi być na pewno dużą cegiełką w tym całym zakręconym systemie. Stałam tak pod tą redakcją myśląc o tym i tamtym, a Tomka jak nie było tak nie ma i nie widać żeby skądś nadchodził lub nadjeżdżał. Dobra jeszcze tylko pięć minut i idę pod hotel chłopaków. Wcale w sumie nie było tak daleko spod redakcji. Tak jak postanowiłam odczekałam pięć minut i ruszyłam w stronę hotelu siatkarzy. Miałam na sobie dość krótką sukienkę i do tego koturny. Wcale nie było tak ciepło jak mi się wydawało gdy wychodziłam z mieszkania. Wyjęłam telefon z torebki i wysłałam smsa do Kuby, że już do nich idę. Odpowiedź nadeszła bardzo szybko, a w niej dokładna instrukcja co mam robić. Otóż tak jak kazał tak weszłam głównym wejściem i podeszłam do recepcji.

-Dobry wieczór.-podeszłam do brunetki stojącej za kamienną recepcją.

-Dobry wieczór. W czym mogę pomóc?-uśmiechnęła się sympatycznie.

-Ja dostałam zaproszenie od Jakuba Jarosza. Prosił bym tutaj zaczekała.

-Dobrze. Pani godność?-zapytała przeglądając jakieś karteczki.

-Lilianna Michalczuk.

-Dziękuję. Proszę sobie usiąść.-pokazała kanapy, a ja uśmiechnęłam się do niej udałam się w stronę kanap. Była dość późna godzina dlatego też lobby było opustoszałe. Tylko jacyś pracownicy kręcili się i rozmawiali ściszonymi głosami. Po chwili usłyszałam dźwięk oznaczający przybycie windy. Drzwi się rozsunęły, a z niej wyszedł Bartek, któremu wkradł się na twarz nikły uśmiech. Za to mi wręcz odwrotnie. Nie za bardzo chciałam się z nim widzieć. Podszedł do mnie i usiadł.

-Fajną jesteś tą niespodzianką.-powiedział i uśmiechnął się łobuzersko. Czy on musi to robić? Musi się tak uśmiechać? No musi?

-Gdzie jest Kuba?-zapytałam bawiąc się nerwowo moimi palcami.

-U Olka na masażu. Kazał mi zjechać na dół i przyprowadzić niespodziankę w rudych włosach. Więc wnioskując po jego wskazówkach to ty jesteś tą niespodzianką.-powiedział wstając.

-Zamorduję go.-wymruczałam i ruszyłam za Kurkiem w kierunku windy. Po chwili znaleźliśmy się w klaustrofobicznym pomieszczeniu. Czułam jak cały czas się we mnie wpatruje. W sumie lustra z każdej strony mi nie pomagały. Bo nie patrzył się na mnie jeden Bartek tylko wielu Bartków, a to było takie przytłaczające. Winda jak na złość nie chciała szybciej jechać. Czy oni naprawdę muszą mieszkać na ostatnim piętrze? Nagle się zatrzymała i zaczęła się świecić lampka awarii.

-No chyba sobie kurwa żartujecie?!-krzyknęłam wkurzona.

-Ja pierdole.-dodał Kurek, któremu zszedł nareszcie ten banan z twarzy. Zabrał się za ratowanie nas. Nacisnął przycisk wzywający pomoc. Ciekawe czy to coś da. Wyciągnęłam telefon z mojej małej torebki. Fajnie. Nie ma zasięgu. To jesteśmy ugotowani. Ja z nim nie wytrzymam w jednej widzie nie wiadomo ile czasu. Usiadłam na podłodze i oparłam się plecami o jeden z boków. Kurek poszedł w moje ślady i usiadł obok mnie.

-Masz jakieś fajne gry na telefonie?-zapytał nagle. Popatrzyłam się na niego jak na kompletnego idiotę. Ja tutaj odchodzę od zmysłów, a ten się mnie pyta czy mam jakieś fajne gry.

-Mam. Budowanie wieżowca.-odpowiedziałam i włączyłam jego ulubioną grę. Przynajmniej była ulubiona za czasów gdy byliśmy parą.

-Oooo! Moja ulubiona gra.-ochoczo zabrał mi telefon, a w jego oczach zapłonęły ogniki ekscytacji. Zrezygnowana do reszty zaczęłam wybijać nieznany mi rytm w podłogę.

-Jak myślisz ile czasu to potrwa?-zapytałam kiwając głową w przód i w tył, tępo patrząc się przed siebie.

-Nie mam zielonego pojęcia.-skrzywił się. Minuty leciały, a moje powieki stawały się coraz bardziej ciężkie. W końcu niekontrolowanie oparłam głowę na ramieniu Kurka i zasnęłam.

Przebudziłam się i zdezorientowana rozejrzałam się dookoła. Gdzie ja do cholery jestem? I dlaczego leżę przytulona do męskiej klatki piersiowej? Wtedy przypomniało mi się, że przecież zasnęłam w windzie po tym jak się rozwaliła. To pewnie nas uratowali, a Kurek nie chciał mnie budzić, cep jeden, i zabrał mnie do jakiegoś pokoju. Czemu jestem z nim w jednym łóżku i na dodatek mi przyjemnie jak tak się mogę wtulić w jego tors? To jest bardziej interesujące. Spróbowałam się wydostać z jego mocnego uścisku ale nie miałam najmniejszych szans. Jednak moje wiercenie się obudziło go co oznaczało, że może mnie uwolni.

-Lilka co ty robisz u mnie w łóżku?-zapytał zaspany.

-Bartek co ja robię u Ciebie w łóżku?-odpowiedziałam pytaniem na pytanie.

-Aaaaaa! Już pamiętam! Która godzina?-nic się nie zmienił. Tak samo roztrzepany. Spojrzałam na zegarek, który pokazywał godzinę drugą trzydzieści.

-Wpół do trzeciej.-odpowiedziałam.

-O to nie ma mowy idziemy spać. Później Ci opowiem.-przetarł twarz dłonią i przekręcił się na drugi bok tym samym leżąc do mnie plecami. Ziewnęłam przyłożyłam czoło do jego rozbudowanych i silnych pleców. Długo nie musiałam czekać aż ramiona Morfeusza ponownie porwą mnie w swoje sidła.

-Lilka wstawaj.-poczułam delikatny dotyk na policzku-Liluś bo spóźnisz się na pociąg.

-Jaki znowu pociąg?-zapytałam zaspana i przekręciłam się na drugi bok żeby uciec przed intruzem, który dzielnie próbował mnie obudzić.

-Na pociąg do Kopenhagi. Wstawaj, wstawaj.-tym razem poczułam delikatny pocałunek na czole. Od razu otworzyłam oczy. Nade mną pochylał się Kurek. Przecież nic wczoraj nie piłam to jakim cudem znalazłam się w jednym pokoju z Kurkiem?! Szybko podniosłam się z tego jakże wygodnego łóżka. Zlokalizowałam moją torebkę, założyłam moje koturny i wyszłam z pokoju chcąc się jak najdalej znaleźć tego człowieka. Ja pierdole muszę się z nim raz na zawsze rozstać i przestać cały czas o nim myśleć i w ogóle zapomnieć o wszystkim i przestać cały czas przez niego płakać. Znowu czułam to okropne pieczenie w oczach. Wolałam nie ryzykować jazdy windą więc użyłam schodów. Kiedy znalazłam się w lobby jak najszybciej wyszłam na dwór. Nie wiem skąd mam w torebce wieczorowej okulary przeciwsłoneczne no ale z wielką przyjemnością je teraz użyłam. Nie miałam zbyt wiele czasu by dojść do mojego mieszkania, ogarnąć się i zdążyć na pociąg. Ale jestem mistrzem w szykowaniu się na szybko więc i tym razem jak tylko wpadłam jak burza do mieszkania wskoczyłam pod prysznic. Szkoda, że woda nie może wymyć z pamięci tych wszystkich okropnych chwil. Umyta pognałam do szafy skąd wyciągnęłam spódnicę oraz bluzkę. Do tego sandały i jestem ubrana. Lekki makijaż i włosy rozpuszczone. Gotowa. Pędem znalazłam się na dworcu gdzie wsiadłam do mojego pociągu i ruszyłam w stronę Kopenhagi. Jednak myślami cały czas byłam w jednym pokoju z Bartkiem, który delikatnie całował moje czoło i głaskał po policzku.

Hmmm, muszę Wam powiedzieć, że MOJA WENA WRÓCIŁA!!! I PISZĘ I PISZĘ!!! I JAK NAPISZĘ TO DODAM!!! I BĘDĘ DODAWAĆ JAK NAPISZĘ!!! :D

Pytajcie! Pytajcie! Świat jest piękny!  http://ask.fm/JestemHarolda 

POZDRAWIAM  I  PROSZĘ  O  KOMENTARZE (WŁĄCZYŁAM OPCJĘ DODAWANIA KOMENTARZY ANONIMOWO JAKBY KTOŚ NIE MIAŁ KONTA NA BLOGGERZE) !!!